familie

Na het weekeinde in Bakkum heb ik veel nagedacht over het fenomeen 'familie'. Op het eerste gezicht een willekeurige verzameling mensen, die op elkaar lijkt als je goed kijkt, maar ieder hun eigen leven leiden en elkaar waarschijnlijk bijna nooit meer zouden zien als ze niet familie waren. Er zijn heel heel veel mensen die ik ken. Ook heb ik vrienden en kennissen. Die heb ik ooit toevallig ontmoet en ben ik blijven zien en aan blijven hangen. Maar familie kies je niet. Die heb je. Het zijn mensen met wie je je jeugd heb doorgebracht, van wie je alles hebt gezien en gehoord, met wie je bent opgegroeid, met wie je hebt gevochten en gelachen en onlosmakelijk bent verbonden. In Bakkum leek het soms alsof het tegelijkertijd vroeger en nu was. Ik zag mezelf in de leeftijd van Jimi. Bovenstaande foto gaat daar over. Het is Jimi in 2004 met een foto van mij uit ongeveer 1976. Zouden we broers kunnen zijn? Het goede van deze bruidsdagen is niet de regen. Daar word ik langzamerhand vrij teneergeslagen van. Wat er goed aan is is het besef dat ik familie heb. En wat er ook gebeurt altijd mee verbonden zal zijn.

Strand

Lieve Ma,
Wat had je het naar je zin. Het begon al goed, op vrijdagmiddag met je kleinkinderen in de zon wachtend op de rest van de familie.

Lieve Pa....een superweekend in een superhuis!

Merel en Lina zouden hier het liefst blijven wonen met zijn allen.

Zeeveld 2

Nog een paar leuke foto's van een prachtig weekend!

cees en annie zijn nu ook online!

Beste lezers,

Vanaf vandaag schrijven Kees en Annie ook mee aan dit weblog. Hun eerste bijdrage is al geleverd zoals je ziet. Het log is nu ook zichtbaar voor iedereen die het wil zien. Als je iets wil schrijven meld je je bovenin aan en wijst alles zichzelf. Toch?

Benieuwd naar jullie mooiste foto's uit Zeeveld. Hierboven het konijntje uit de tuin.

Zeeveld

Een enorm begin van onze feestperiode!!

De bruidsdagen zijn begonnen!

Na een heftig, lang en bijzonder weekeinde in Huize Zeeveld te Bakkum Noord, waar we met de hele familie Zoet en aanverwanten, 25 mensen in totaal, wandelden, aten, dronken en plezier maakten zijn vandaag officieel de 'bruidsdagen' begonnen. Dit betekent dat tussen nu en 23 juli Kees en Annie vieren dat ze vijftig jaar geleden in ondertrouw gingen. Gisteren hebben we in Bakkum aangekondigd dat wat ons betreft het vanaf nu alle dagen feest is en we vijftig kleine en soms iets grotere cadeautjes gaan geven. Het eerste presentje was een kopie van de voorpagina van de Nieuwe Rotterdamse Courant (de voorloper vanhet NRC). En wat de toekomst brengt zal de tijd leren.

Het was wel wat zo een weekend. Goed dat het huis zo groot was. Overal zaten mensen, renden en speelden kinderen, werd gelezen, gerepeteerd en, vooral, gegeten en gedronken. Ik moest wel wennen. Het is toch ook een beetje terug naar vroeger, toen we nog met elkaar thuis woonden. En daar dwars doorheen loopt het heden, we hebben nu zelf onze kinderen, en we zijn zelf ook gegroeid en ontwikkeld en hebben de onvolkomenheden van de jeugd achter ons gelaten. Denken we... Tijdens zo een weekeinde lopen heden en verleden door elkaar heen. Leerzaam. Tot later.

televisie uit 1957 op het weblog

Onderaan het weblog is een balk met beelden uit 1957. Als je op een van de beelden klikt komt er een filmpje via you tube uit 1957 langs. Dat is bovenaan het weblog te zien. Als je klaar bent met kijken klik je op : ik ben uitgekeken.

Groet

Jan

water

Het water is in ons leven aan de Oude Wetering niet weg te denken. Toen ik als jongetje na de verbouwing samen met Leon aan de voorkant van het huis kwam te slapen wat het eerste wat je op een mooi zomermorgen zag als je je ogen opendeed het water dat door de lage ochtendzon op het plafond weerspiegelde. Een bezwerend spel van licht en water. Op weg naar school zag het water er iedere dag anders uit. Glad als een spiegel, grijs als een regenwolk, groen als de algen en wild als het waaide. Maar het mooiste was natuurlijk in het water. Of erop. Met de roeiboot, de zeilboot, de surfplank of de auto in 1963 of 1976. En natuurlijk zwemmen. Het koele water in op een hete zomermiddag. Met je vader. Toen was geluk nog heel gewoon.

dikkie de heer. een huwelijk dat staat als een huis

Tijd vliegt. Over een maand is het vijftigjarige gouden feest al weer bijna achter ons. Hier een foto van het zilveren feest. We repeteerden wekenlang aan een totaaltheaterstuk, waarin Dikkie de Heer probeerde aan te tonen dat, ondanks spanningen, een bedrijf, vijf kinderen, twaalf Duitsers, een doe het zelf zaak en weet ik wat al niet meer het huwelijk van Kees en Annie niet kapot kan. We oefenden in een school in Leimuiden. Paul deed een onvergetelijke act met een trombine en een broek, Jolanda was een vamp in luipaardskin, Richard en Yvonne waren Jansen en Jansens die probeerden te achterhalen wat het geheim van een goed huwelijk was, Leon en Lucas waren onverbeterlijk. Na deze totaaltheatershow die begon met een film werd het een heel erg leuk feest in de nieuwe Woelige Baren. Een partycentrum dat Oude Wetering zou opstuwen in de vaart der volken als de plek voor al uw feesten en partijen. Het is raar dat de Woelige Baren er niet meer staan. Het is mooi dat dat huwelijk dat niet kapot kan nog steeds staat als een huis. En nog mooier dat we weer een feest gaan vieren.

mijn eerste herinnering.... (2)

Dit is een heel erg ontroerende foto voor mij. Ook al herinner ik me hier natuurlijk niets meer van, is het een herinnering die je achteraf, via een foto, meekrijgt. Moet je zien hoe jong Kees en Annie nog zijn. Veel jonger dan wij nu zijn! En het ook jeugdige plezier van Annie. Kees rookt een sigaret, dat deed je toen nog op de foto en bij je kindje. En ook al heeft hij een stropdas hij kijkt toch heel erg als wij keken toen we zo oud waren. Zorgzaam, liefdevol en benieuwd naar de toekomst. De radio en de boeken stonden in 1 kast. De jurk van Annie lijkt uit een oude film te komen. En ik? Ik kijk de wereld in alsof het een groot avontuur is dat zich aankondigt. En vertrouw volledig op mijn vader en moeder. En terecht!

Jan

sint nicolaas 2003

Sinterklaas is belangrijk bij de familie Zoet. Hoogtepunt voor de kinderen is het moment dat Sint en Piet eindelijk het geheim prijsgeven en de kinderen kunnen beginnen aan het uitpakken van de kadootjes. Voor mij is het mooiste moment altijd e stilte voor de storm. Onrustig wachten in de kamer voordat de deur naar het kantoor opengaat en er ergens uit de lucht of onder een stoel een brief tevoorschijn komt van een domme piet of een ongeruste sint. Hier een foto uit 2003 van het wachten op de goedheiligman.

foto's van de familie

op een dag in de zomer van 2005

mijn eerste herinnering....

Weten jullie het nog? Het eerste beeld van Kees of Annie dat je je herinnert? Het is heel erg moeilijk om herinneringen uit je vroegste jeugd terug te halen. In een mooi boek over het geheugen van Douwe Draaisma, Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt (ik heb het voor wie het wil lezen) vergelijkt hij het geheugen als een hond die gaat liggen waar hij wil. Het geheugen heeft een eigen wil, als een hond, die kwispelstaartend gaat liggen waar het hem uitkomt. En waarom weten we niets voor ons derde of vierde jaar? Heeft dat soms met de taal te maken? Hoe werkt ons autobiografische geheugen? Enfin. Kom het boek maar eens lenen als je er meer van wilt weten.

Wat ik dus wil weten is wat jullie eerste herinneringen zijn aan pa en ma. Bij mij is vroeger heel erg vaag. Mijn herinneringen gaan terug naar beelden. Van mijn slaapkamertje waar ik met Leon sliep en brommertje speelde. Van oma en haar huis. Heel helder weet ik nog dat ik bij oma van de trap af ben gevallen en een hersenschudding bleek te hebben. Ik zie mijn gele pyamaatje en een zakdoekje. Ik zie Bram Brul in de Beatrijs, maar geen Kees en Annie. Wel herinner ik me hoe het was om bij Annie in bed te kruipen, hoe warm het was en hoe het ruikte naar... naar moeder. Het oudste beeld van Annie is een beeld uit een droom, die ik als vier- vijfjarige heel veel heb gehad. Ik loop op straat in dewinter. In de vroege avond. Het is donker. Bij ons thuis is nog niet verbouwd. Het licht boven de tafel staat aan en valt naar buiten op straat waar ik voorbij loop. Aan tafel zit mamma. Ze heeft nog krullen. Net als die foto die ze heeft. Ze ziet me niet, omdat ze naait met een Singer naaimachine. Het volgende beeld is een lege ruimte, waar een Chinees naast een betonmolen staat en mij in de draaiende betonmolen wil gooien. Op dat moment schrok ik altijd wakker.

Een vroege herinnering aan Kees gaat overigens over wakker worden. Ik weet nog heel goed dat ie ons wakker maakte om te plassen. Zombies op de overloop.

Benieuwd naar jullie herinneringen. Liefs

Jan

Toen Cees deze leeftijd had kende Annie hem natuurlijk nog niet. Ik gok een jaar of 3 ?? Maar zoals jullie zien was hij toen ook al om verliefd op te worden !!!!

tweede bericht

Ja hoor Jan je haar zit goed, effe kijken of ik dat ook kan zo'n blog

de eerste bijdrage

lieve mensen,

Hier heb is dan ons familieblog. Hier kunnen we een mooi dagboek vol herinneringen, links, foto's en zo voort maken voor kees en annie. Ik heb nog nooit zoiets gedaan, maar het lijkt redelijk eenvoudig. Jullie hebben allemaal rechten gekregen via de email en kunnen dus inloggen op deze site en ook berichten erop zetten. Ben benieuwd. Eerst maar even zien of het werkt. En of m'n haar goed zit.

Laat wat horen! liefs jan